اندر حکایت تهیه بلیط برای کنسرت گروه آریان
امروز صحنه هایی دیدم که باعث شد ساعتهای متمادی الکی بخندم اصل ماجرا این بود بنا بر تصمیمات اخذ شده در کمیته برنامه ریزی امور سرگمی و تفریحات جوانان فامیل جهت یک شب خوشگذرانی و تفریح سالم قرار بر این شد که اعضای کمیته یاد شده یا همون بر و بچه های فامیل به همراه متعلقات (دوستان و سایر وابستگان) در کنسرت گروه آریان شرکت کنند
از اونجایی که هممون هم بسیار بسیار خونسرد و بی خیال تشریف داریم این تصمیم رو در روزهای آخر گرفتیم و هیچ هم هواسمون به معضل بزرگ و خانمان سوز تهیه بلیط نبود امروز جمعه بیست و پنجم مهرماه هزارو سیصد و هشتاد و یک برابر با هجدهم اکتبر دوهزار و دو میلادی ساعت نه صبح بنده یعنی شیرین خانم به همراه اخوی بزرگوار و دایی زاده های گرامی جهت تهیه بلیط به یکی از مراکز فروش بلیط جنب سینما فرهنگ شرف یاب شدیم در بدو ورود هم با خیل عظیم جوانان برومند هموطن روبرو شدیم که برای امر مشابهی اونجا جمع شده بودند و صفی به درازای یکی دو کیلو متر هم تشکیل داده بودند که تا ته کوچه مجاور هم میرفت و همچنان بر طولش افزوده میشد خیلی جالب بود همجور آدم اونجا میشد دید از دختر های ... نقطه با آرایشهای و تیپهای کاملا تابلو تا پیرزن پنجاه شصت ساله با عینک ته استکانی جالبتر اینکه یه کارگر افغانی هم تو صف دیده میشد با دیدن فرد یاد شده بعد اتمام مراسم خنده که توسط حاضرین انجام شد یکدفعه حس خبرنگاری شیرین هم گل کرد و رفت جلو تا از این کارگر زحمت کش کشور دوست و همسایه افغانستان انگیزه شرکت در این صف طویل رو بپرسه
کارگر بعد از کلی من من کردن اعتراف کرد که نمی دونه صفه چیه فقط چون دیده همه مردم ایستادن اون هم قاطی بقیه وایستاده تفلک بیچاره فکر کرده حتما قراره یه چیزی مفتی بهش بدن نمی دونسته که وقتی به سر صف برسه باید پنج هزار و پانصد تومن هم پیاده بشه , از اونجایی که وظیفه ما خبرنگاران تنویر افکار عمومیه بنده هم خودم رو مسئول دونستم که قضیه رو برای ان کارگر بیچاره روشن کنم تا الکی وقتشو تلف نکنه و بره دنبال یه لقمه نون
فروشنده های فروشگاه یاد شده بعد از کلی ناز و ادا و صف مرتب کردن و اسم نوشتن بالاخره رضایت دادن که شروع به فروختن بلیط کنن در همین حین سر و کله یه مرد چاق دیونه هم پیدا شد که بعد از اطلاع از اینکه صف مربوطه برای کنسرت موسیقیه دست به اجرای یه کنسرت موسیقی به همراه آوازهای درخواستی و حرکات موزون کرد که موجب سرگرمی حاضرین شد صف طولانی همچنان ادامه داشت و لحظه به لحظه هم بر طولش اضافه میشد
بعد از نیم ساعتی ایستادن در صف و خندیدن کم کم خسته شدیم و تصمیم گرفتیم که بی خیال بشیم از شما چه پنهون که از طریق یکی دیگه از دایی زاده ها خیر تهیه چند تا بلیط شنیده شد البته تعدادش خیلی کمتر از مقدار لازم بود ولی باعث شد که من از خدا خواسته بشم و با فداکاری در بخشیدین بلیطم به پسر داییم اونها مجبور به برگشتن به خونه کنم و خودم رو از شر ساعتها ایستادن گوشه خیابون اون هم صبح روز جمعه خلاص کنم
درسته که من نتونستم برای خودم و دوستم بلیط تهیه کنم ولی تونستم یه چیز جالب کشف کنم اونهم دیدن شور و شوق و امید رو تو چشمهایی تک تک این بچه ها بود از هر تیپ و طبقه ای که بودن با دیدن این صحنه ها بی اختیار یاد آدمهایی افتادم که با نوشته هاشون همیشه میخوان وجود غم و بدبختی رو بین جوانها مخصوصا زنها القا کنن نمیگم که ما مردم خوشبخت و راحتی هستیم ولی خداییش هم اونقدرها که بعضی ها مینویسن بدبخت و افسرده نیستیم
چند روز پیش نوشته ای رو خوندم که یه خانم در مورد زمان تحصیلش نوشته بود و توش پر بود از ناله نفرین و غصه , درسته زمان ما مدرسه ها سختگیر بودند اصلا همه حرفهاش درسته ولی با همون امکانات و موقعیتها هم ما واقعا شاد بودیم و امیدوار همیطور که الان هستیم و همیشه باید باشیم فکر کردن به کم و کاستی ها گذشته هیچ فایده ای جز باز موندن از آینده نداره پس بازم میگم بهتره بجای ایهمه غم و غصه بی خود درست کردن شاد و امیدوار بسوی آینده بریم تا فردا برای امروزمون افسوس نخوریم
posted by Yasaman @ 6:49 AM
